ما دربارهٔ خودمان داستانهایی داریم، اما آنها خودِ ما نیستند.

ما دربارهٔ کارمان داستانهایی می‌سازیم، اما آنها خودِ اثر نیستند.

تمام تلاشهای ما برای معنا بخشیدن به خودمان و هنرمان، همچون پرده‌ای از دود است ـ پوشاننده و گمراه‌کننده.

آن‌ها حقیقت را روشن نمی‌کنند؛ بلکه ما را به بیراهه می‌برند. ما هیچ راهی نداریم تا بدانیم چه چیزی بی‌اهمیت و چه

چیزی اساسی است، یا سهم ما در کل چه معنایی دارد.

ما روایتهای گوناگونی برای خود می‌سازیم: کیستیم و اثر چگونه پدید می‌آید. اما هیچ‌کدام اهمیتی ندارد.

تنها چیزی که اهمیت دارد، خودِ اثر است. هنری که واقعاً آفریده می‌شود و چگونگی دریافت آن.

تو، خودِ تویی.

اثر، خودِ اثر است.

و هرکس در جمع مخاطبان نیز، خودش است. یگانه و بی‌همتا. هیچ‌ یک از اینها را نمی‌توان واقعاً فهمید؛

• چه برسد به اینکه به معادلاتی ساده یا زبانی عمومی تقلیل یابد.

در هر لحظه، میلیاردها داده در دسترس است و ما تنها بخش کوچکی از آن را برمی‌گزینیم.

با این نگاه محدود از روزنه‌ای باریک، تفسیری می‌سازیم و روایتی تازه به مجموعه داستانهای خود می‌افزاییم.

اما با هر داستانی که برای خود می‌سازیم، امکان * را از میان می‌بریم.

واقعیت کوچک می‌شود. اتاقهایی از درون، دیوارکشی می‌شوند. حقیقت فرو می‌ریزد تا در قالب اصل ساختگی‌ای که

برگزیده‌ایم جا بگیرد.

به‌عنوان هنرمند، بارها و بارها فراخوانده می‌شویم که این داستانها را رها کنیم و بی‌چشمداشت، ایمانمان را به

نیرویی کنجکاو بسپاریم که ما را در مسیر می‌کشاند.

خودِ اثر، همان نقطه‌ایست که همه‌ چیز در آن به‌ هم می‌پیوندد: جهان، منشورِ خود، جادوی دگردیسیِ اندیشه به کالبد،

و انضباطِ همراهی‌کنندهٔ آن.

و اگر این مسیر تو را به تناقض برساند ــ به قلمروهایی که گویی ناسازگار یا ناشناختنی‌ هستند ــ به این معنا نیست

که هارمونی در کار نیست.

حتی در دل آشوبِ ظاهری نیز نظمی هست؛ الگویی نهفته.

جریانی کیهانی که در ژرفای همهٔ هستی روان است، جریانی که هیچ داستانی آنقدر وسیع

نیست که بتواند دربرش بگیرد.

جهان هرگز چرایی را توضیح نمی‌دهد.

آنچه با خودمان می‌گوییم

برای ورود به اولین فصل کتاب

Notes:

*خودمان ناخودآگاه مرز می‌گذاریم و اجازه نمی‌دهیم امکانات بی‌نهایتِ زندگی و آفرینش جریان پیدا کنند.