۶۲ –تسخیرشده
هنرمند، نه الزاماً رنج‌کشیده است و نه همیشه سبک‌بال. می‌تواند با تاریکی یا شوق بیافریند مهم، صداقتِ بیان و تداوم راهِ خویش است.
"عمل خلاقانه:راهی برای بودن" کتابی از ریک روبین
ترجمه از رضا صحرایی
6/10/20251 دقیقه خواندن
هنرمندان در فیلمها و کتابها اغلب همچون نابغه‌هایی رنج‌دیده تصویر می‌شوند،
گرسنه، ویرانگر، و رقصان در لبه جنون .
این تصویر، این باور را جا انداخته که برای خلق هنر، باید شکسته بود.
یا اینکه نیروی هنر آنقدر قدرتمند است که آفریننده‌اش را درمی‌نوردد و فرو‌می‌پاشد.
هیچ یک از این کلی‌گویی‌ها واقعیت ندارد.
چنین تصورات نادرستی، تأثیری ناامیدکننده بر هنرمندان بالقوه می‌گذارند.
برخی آفرینندگان ممکن است با تاریکیِ ژرفی زندگی کنند و برخی دیگر، با سبکی و شور حرکت می‌کنند.
میان این دو، طیفی وسیع از طبع های هنری قرار دارد.
برای آنهایی که به هنر فراخوانده شده‌اند و درگیر حساسیتی عمیق‌اند، فرآیند خلاقه می‌تواند نیرویی درمانگر داشته
باشد و حسی از پیوندی ژرف را به همراه آورد.
هنر می‌تواند پناهگاهی امن باشد برای گفتنِ ناگفتنی‌ها و عریان‌کردنِ جان.
در چنین حالتی، هنر، هنرمند را از هم نمی‌پاشد بلکه او را کامل می‌کند.
اگرچه شخصیت هنرمندِ رنج‌دیده بیش از آنکه در واقعیت حضور داشته باشد، در افسانه‌ها زنده است،
اما این بدان معنا نیست که خلق هنر آسان است. آفرینش، نیازمند میل وسواس‌گونه به ساختنِ چیزهایی بزرگ است.
اما این مسیر لزوماً نباید همراه با رنج باشد، می‌تواند جانبخش و پرشور هم باشد. همه چیز بستگی به تو دارد.
چه با شوقی پرقدرت پیش بروی، و چه با فشاری درونی و آزاردهنده، هیچکدام هنر را بهتر یا بدتر نمی‌کنند.
و اگر بتوانی میان این دو مسیر انتخاب کنی، مسیرِ پایدارتر را برگزین.
هنرمند، تنها از رهگذرِ بیانِ خویشتن شکل می‌گیرد
با سبکی خود و با سرعتی که ویژه خود اوست.
تسخیر شده
Notes: