انفجاری از اطلاعات، در لحظه‌های الهام به سراغمان می‌آید.

اما چگونه می‌توان از دلبستگی بیش‌ازحد به این جرقه‌های ناگهانی پرهیز کرد؟

برخی هنرمندان، همچون شکارچیان طوفان، در انتظار این برق‌های آسمانی زندگی می‌کنند.

در حسرتِ هیجانی که با آن همراه است.

اما رویکردی سازنده‌تر آن است که به‌جای تمرکز بر خودِ جرقه، بر فضای اطراف آن تمرکز کنیم:

فضای پیش از آن - چرا که جرقه تنها زمانی می‌زند که شرایط مهیاست،

و فضای پس از آن - چرا که اگر آن جرقه را ثبت و به‌کار نگیریم، انرژی‌اش به‌سادگی ناپدید می‌شود.

وقتی با لحظه‌ای از مکاشفه روبرو می‌شویم، درک‌ ما از آنچه ممکن است، گسترش می‌یابد.

در همان لحظه، چیزی در درونمان می‌شکند و گشوده می‌شود.

وارد واقعیتی نو شده‌ایم. حتی وقتی از آن حالتِ اوج بیرون می‌آییم، گاه آن تجربه در درون‌مان باقی می‌ماند

و گاه، چون جرقه، به‌سرعت می‌گذرد. اگر آن جرقه آسمانی فرود آید و اطلاعاتی از جهانِ نامرئی بسوی ما جریان

یابد،آنچه در پی می‌آید، حجم زیادی از کارِ عملیست.

ما نمی‌توانیم زمانِ آمدنِ جرقه را تعیین کنیم، اما می‌توانیم فضای اطراف آن را در اختیار داشته باشیم - با آماده‌سازیِ

پیشاپیش و با احترام گذاشتن به وظیفه‌ای که پس از آن بر دوش مان است.

اگر صاعقه نزند، کار ما نباید به تعویق بیفتد.

برخی طوفان‌دوستان بر این باورند که الهام، مقدم بر آفرینش است - اما همیشه چنین نیست.

کار کردن بدون جرقه‌های آنی، صرفاً یعنی کار کردن.

مانند نجّارها، هر روز سرِ کار می‌رویم و وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم.

پیکرتراشان، گِل را ورز می‌دهند، کفِ آتلیه را جارو می‌کنند و شب، در را قفل می‌زنند.

طراحان گرافیک پشت میزهایشان می‌نشینند، تصاویر را انتخاب می‌کنند، فونت‌ها را برمی‌گزینند، ترکیب بندی

می‌سازند و دکمه‌ ذخیره را می‌زنند. هنرمندان، در نهایت، پیشه‌ورند.

گاهی ایدهها با برقِ صاعقه می‌رسند؛ و گاهی تنها از مسیرِ تلاش، تجربه و مهارت.

در جریانِ کار، ممکن است متوجه پیوندهایی شویم و از آنچه در دلِ عمل پدیدار می‌شود، شگفت‌زده گردیم.

به‌نوعی، این لحظاتِ کوچکِ «آهان!» نیز همان جرقه‌های الهام‌اند- کم‌ رنگتر، اما همچنان روشنی‌بخشِ راهمان.

درخشش صاعقه ممکن است صرفاً پدیده‌ای گذرا باشد - بیانی لحظه‌ای از ظرفیت کیهانی.

هر ایده‌ الهام‌بخشی، لزوماً به یک اثر هنری بزرگ تبدیل نمی‌شود.

گاهی صاعقه می‌جهد، اما کاربردی برایش نمی‌یابیم.

لحظه‌ای از الهام می‌تواند ما را به شوق آورد تا مسیر طولانی را در پیش بگیریم، در جست وجوی شکل‌بخشی به آن

الهام اما در نهایت، به بن‌بست برسیم. تنها راهِ فهمیدن، دل‌سپردن به کار است.

در غیاب تلاش مستمر، الهام، به‌تنهایی بندرت به اثری ماندگار می‌انجامد.

در برخی پروژه‌ها، الهام اندک است و تلاش جای آن را می‌گیرد.

در برخی دیگر، جرقه‌ای درخشان می‌درخشد، اما نیروی لازم برای پیاده‌کردنش را نمی‌یابیم.

خلقِ هنر بزرگ، همیشه تلاش بزرگ نمی‌طلبد، اما بدونِ تلاش، هرگز نخواهیم دانست.

اگر الهام فرا خواند، بر موجِ آن سوار می‌شویم تا آنجا که انرژی‌اش امتداد دارد.

شاید این سواری کوتاه باشد،اما برای این فرصت، شکرگزاریم.

و اگر الهامی در کار نباشد؟ باز هم، بر سرِ کار خود حاضر می‌شویم.

با آنچه در اختیار دارید،

آنچه در توانمان هست انجام دهید

و بیش از این، نیاز نیست.

پیرامونِ برقِ الهام

برای ورود به اولین فصل کتاب

Notes: